مبحث یازدهم مقررات ملی ساختمان (طرح و اجرای صنعتی ساختمان ها)

يكي از راه هاي توسعه صنعت ساختمان سازي، رويكرد جدي به اجراي صنعتي ساختمان ها مي باشد. صنعتي سازي به روش يا روشهايي كه ميزان استفاده از منابع انساني، مواد اوليه و سرمايه را در راستاي پاسخ دهي به نياز مسكن جامعه و بهره وري اقتصادي با بكارگيري فن آوري هاي نوين كه در يك ساختار منظم و مدولار، تشكيلات يافته و منسجم بطور كارا عمل كند گويند. اين امر از طريق فراهم آوردن شرايط فني لازم با گسترش كارخانجات توليد صنعتي ساختمان، بالا بردن سطح دانش نيروي انساني ماهر و بكار گيري فنون نوين و ابزار و امكانات اجراي ساختمان، ميسر است.

در كشور ما نيز، سهم صنعتي سازي ساختمان طي سال هاي اخير رو به افزايش بوده و ضرورت دارد كه ضوابط و مقررات منطبق با شرايط موجود در كشور براي هر يك از سيستم هاي صنعتي ساختماني تدوين گردد. در همين راستا، در سال 1383 اولين ويرايش مبحث يازده تحت عنوان اجراي صنعتي ساختمان ها تدوين و ابلاغ گرديد كه اختصاص به ساختمان هاي فولادي داشت. در حال حاضر با گسترش سيستم هاي ساختماني صنعتي در كشور و توسعه ساخت و ساز با فن آوري هاي نوين ساختماني نياز به بازنگري جدي و تكميل اين مبحث احساس گرديد. در ويرايش حاضر علاوه بر اصلاح نام مبحث به “طرح و اجراي صنعتي ساختمان”، ساختمان هاي بتني نيز در كنار ساختمانهاي فولادي اضافه گرديد، كه در برگيرنده ضوابط كليات، مصالح، نقشه ها و مدارك فني، شالوده، ملاحظات معماري، ملاحظات طراحي، ملاحظات اجرايي و رواداري هاي هر يك از سيستمهاي سازهايي صنعتي ساختمان مي باشد.
در اين مبحث تمركز اصلي بر روي اجراي صنعتي سيستمهاي سازهاي ساختمانهاي فولادي و بتني است. مشخصات مصالح مصرفي در روش صنعتي سازي ساختمان ها با ضوابط مبحث پنجم مقررات ملّي ساختمان هماهنگي داشته و در بخش شالوده ها نيز با ضوابط مبحث هفتم مقررات ملّي ساختمان هماهنگ مي باشد. در طراحي اجزاء فولادي گرم نورد شده از ضوابط مبحث دهم مقررات ملّي ساختمان استفاده مي شود، همچنين قطعات بتني نيز مطابق ضوابط مبحث نهم مقررات ملّي ساختمان طراحي ميگردند.