مبحث نوزدهم مقررات ملی ساختمان (صرفه جويی در مصرف انرژی)

صرفه جويي در مصرف انرژي يكي از چالش هاي مهم جهان امروز است. در سال هاي اخير، افزايش نگراني ها در خصوص تبعات زيست محيطي مصرف انرژي و گرم شدن كره زمين، اهميت اين موضوع را دوچندان كرده است. از سوي ديگر سهم بخش ساختمان در مصرف انرژي كشورها قابل توجه است، و به همين دليل، در چند دهه اخير، در اكثر كشورهاي صنعتي، اقدامات اساسي در زمينه اصلاح الگوي مصرف، با استفاده از ابزارهاي مختلف از جمله تدوين مقررات و ضوابط، صورت گرفته است.
در كشور ما نيز، بخش ساختمان حدود 40 درصد از كل مصرف انرژي را به خود اختصاص مي دهد. متأسفانه با اين وجود، اقدامات انجام شده در سال هاي اخير اثربخشي مورد انتظار را در كاهش مصرف انرژي بخش ساختمان نداشته است و رشد مصرف، همچنان روند افزايشي نگران كننده اي دارد. بديهي است كه تداوم اين وضعيت، تبعات اقتصادي و زيست محيطي جبران ناپذيري براي كشور به دنبال خواهد داشت.
تجربه كشورهاي صنعتي به روشني لازمه تدوين ضوابط و مقررات منطبق با شرايط موجود در هر كشور را آشكار مي سازد. در همين راستا، در سال 1370 ، اولين ويرايش مبحث 19 مقررات ملي ساختمان، تحت عنوان صرفه جويي در مصرف انرژي تدوين گرديد كه بخش اعظم آن ضوابط طراحي عايق كاري حرارتي پوستة خارجي ساختمان بود. متأسفانه، به دليل عدم وجود آمادگي لازم در جامعه مهندسي ساختمان، ضوابط تعيين شده در اين ويرايش، در اكثر پروژه هاي ساختماني، اعم از دولتي و خصوصي، ناديده گرفته شد. با توجه به اين موضوع، در سال 1378، جلد اول راهنماي اين مبحث تهيه گرديد و در آن اصول كلي عايق كاري حرارتي ساختمان مطرح شد.